Misschien was “ethnic” een geschikter etiket geweest om deze plaat te omschrijven, ik weet het niet, maar ik wil wel enkele lijnen wijden aan deze heel bijzondere plaat. Bijzonder, omdat ze gemaakt is door een bijzondere man, die alles zelf inzingt dat op deze plaat te horen is en die zichzelf begeleidt om wat, in mijn ogen althans, een heel bijzonder instrument is, de “donso n’goni”. Dat is een instrument dat van verre een beetje lijkt op de kora: een met antilopenvel bespannen grote kalebas, waarboven, via een gebogen hals, acht snaren gespannen zijn, die eerder als percussie-element gebruikt worden dan dat ze enige melodie voortbrengen.

Dat “donso” verwijst naar de donsow, een groep van animisten/jagers binnen de Bambara-stam waartoe Diakité behoort. Ter verduidelijking: volgens het animisme heeft elk wezen, mens, dier of plant, maar ook onweer, rotsen en water, een ziel. Hijzelf was overigens lid van het BKO Quintet, waarmee we hem jaren geleden in Gent aan het werk zagen, maar deze plaat, de eerste onder eigen naam, werd pas nadien, in 2020 in Bamako opgenomen en is een soort eerbetoon aan dichter en verhalenverteller Toumani Koné, die, tot aan zijn dood in 1999 echt een supersterren-status verworven had. Hij was overigens de vader van Maman Toumani Koné, die zelf ook een niet onverdienstelijk oeuvre bijeen zong en speelde.

Deze CD beschrijft in negen nummers een aantal aspecten en taferelen van de jacht -van het geluid van de kogel tot het voortijdig sterven als gevolg van die kogel en het aspect van voorbestemdheid dat geloofsleer bij stammen als de Bambara kenmerkt.Je kunt ook bezwaarlijk over “zang” spreken: het zijn eerder ritmisch ondersteunde verhalen, die wellicht alleen betekenis hebben voor mensen, die deel uitmaken van” de club”. Dat belet echter niet dat de plaat erg intrigerend en uitnodigend klinkt en dat je, zeker als je de Engelse vertalingen naleest, die in het boekje opgenomen zijn, eigenlijk begint uit te kijken naar een heuse ontmoeting met de artiest en zijn volk.

De negen “tranches de vie” vormen een bijzonder sterk tableau van een al te weinig bekende levensstijl en van de zeden en gewoonten, die bij Diakité’s volk horen. Uitkijken naar meer is in mijn geval de boodschap aan mezelf. Ik vond dat u dit mocht weten!

(Dani Heyvaert)